Του Νίκου Σιακαντάρη
Αναμφίβολα, η χώρα μας διανύει ίσως τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, στον τομέα της δημόσιας υγείας. Τα προβλήματα στον τομέα αυτόν συμπαρασύρουν, φυσιολογικά, και την ελληνική οικονομία, σε μία ακόμα βαθύτερη κρίση, μετά από αυτή, που όλοι βίαια ζήσαμε από το 2009 και μετά.
Οι οικονομικές επιπτώσεις της ξαφνικής εξάπλωσης του κορονοϊού έχουν οδηγήσει σε σημαντικές στρεβλώσεις το επιχειρείν και κάποιες από τις στρεβλώσεις αυτές φαντάζει ειλικρινά περίεργο, που δεν λύθηκαν με λογικές πολιτικές κινήσεις και επιλογές.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το πρώτο προφανές σφάλμα διαχείρισης: Το ελληνικό Δημόσιο με κρατική εντολή αναστέλλει τη λειτουργία συγκεκριμένων κλάδων δραστηριότητας (πχ εστίαση, λιανεμπόριο κλπ). Τονίζεται ο όρος αναστέλλει και τον απλοποιώ, λέγοντας ότι πρακτικά υποχρεώνεται μία επιχείρηση να μηδενίσει τα έσοδά της για μια συγκεκριμένη περίοδο. Κάποιος θα υπέθετε ότι αυτονόητο είναι μια επιχείρηση, η οποία υποχρεούται στο να μην παράγει έσοδα, να μην επιβαρυνθεί και με τα αντίστοιχα έξοδα λειτουργίας της.
Πρακτικά, δηλαδή, να μην υποχρεωθεί μία επιχείρηση σε υποχρεωτική ζημιά, αλλά τουλάχιστον να ισοσκελιστούν τα έσοδα με τις δαπάνες της. Έχουμε, λοιπόν, το παράδοξο να μην αναστέλλονται οι καταβολές των μισθωμάτων, αλλά να μειώνονται αυθαίρετα κατά 40%.
Δεν είναι παράλογο να πληρώνει μια επιχείρηση μηνιαίο μίσθωμα για όσο χρονικό διάστημα παραμένει υποχρεωτικά κλειστή;
Επεκτείνοντας το ανωτέρω, δεν είναι τουλάχιστον περίεργο να συνεχίζουν να χρεώνονται οι επιχειρήσεις, που τελούν σε υποχρεωτική αναστολή λειτουργίας, με μηνιαία δημοτικά τέλη;
Είναι, εκτιμώ, αποδεκτό απόλυτα από όλη την κοινωνία να μηδενιστούν τα ενδεχόμενα κέρδη πολλών επιχειρήσεων και συνεπώς και τα αντίστοιχα κέρδη των μετόχων τους. Ωστόσο, δεν είναι ευκρινές γιατί θα πρέπει να υποχρεωθούν οι ίδιες οι επιχειρήσεις να καταγράψουν υποχρεωτικά ζημιογόνα αποτελέσματα.
Η ελληνική κυβέρνηση, στο θέμα της μείωσης ή μη καταβολής των μισθωμάτων, ακολούθησε πιθανώς την τακτική της αυθαίρετης μείωσης κατά 40%, γιατί γνωρίζει ότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα κατατεθούν μαζικές αγωγές στα ελληνικά δικαστήρια, με τις οποίες θα ζητείται η υποχρεωτική μείωση των μισθωμάτων λόγω μεταβολής των συνθηκών.
Με βάση τα παραπάνω, εύλογο βέβαια είναι το αντίθετο ερώτημα. Δηλαδή, "τι θα κάνουν οι ιδιοκτήτες των ακίνητων, που θα υποχρεωθούν να χάσουν ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων τους";
Το ελληνικό Δημόσιο, με τον νόμο 4690/2020, όρισε ότι οι εκμισθωτές των ακινήτων δικαιούνται μείωση κατά 20% επί του του εισπραχθέντος εισοδήματός τους (του 60% δηλαδή) και άρα πρακτικά περιορίζει τη ζημιά τους στο 28% περίπου επί του συνολικού εισοδήματος τους. Ο τρόπος, που επιλέχθηκε να γίνει η μείωση της ζημίας αυτής, ήταν με τον συμψηφισμό των μελλοντικών τους φορολογικών οφειλών.
Με τον νόμο, ωστόσο, 4722/2020, ο ορισμός των εκμισθωτών περιορίστηκε μόνο στους εκμισθωτές – φυσικά πρόσωπα (!!!), αφήνοντας εκτός πεδίου εφαρμογής τις εταιρείες, που κατέχουν και εκμισθώνουν ακίνητα και έχουν δεχτεί μείωση κατά 40% των εισοδημάτων τους. Πάλι, δηλαδή, υποχρεώνει τα νομικά πρόσωπα σε υποχρεωτική ζημία. Όπως όλοι γνωρίζουν, ελάχιστα είναι τα ακίνητα υψηλού εισοδήματος, που κατέχονται από φυσικά πρόσωπα και η πλειονότητα αυτών βρίσκεται στην κυριότητα εταιρειών.
Με βάση όλα τα ανωτέρω, εύλογα προκύπτει το ερώτημα, "δεν θα ήταν απλούστερο να μην καταβάλλονται ενοίκια από επιχειρήσεις, που υποχρεούνται σε αναστολή λειτουργίας, ενώ παράλληλα οι ιδιοκτήτες των ακινήτων να λάμβαναν ως επιδότηση το εισόδημα, που έχασαν, είτε με απευθείας καταβολή, είτε με συμψηφισμό των μελλοντικών οφειλών, είτε με αναστολή για κάποια έτη πχ του ΕΝΦΙΑ; Γιατί θα πρέπει να δημιουργηθεί όλο αυτό το πολύπλοκο σύστημα, που τελικά αφήνει όλους τους εμπλεκόμενους δυσαρεστημένους;
Σίγουρα, η περίοδος είναι δύσκολη, σίγουρα προσπάθειες γίνονται και σε γενικές γραμμές είναι προς την σωστή κατεύθυνση, πάντα μέσα στο οικονομικό περιβάλλον που δραστηριοποιούμαστε. Μην ξεχνάμε πως δεν γίναμε πλούσιο κράτος από την μία μέρα στην άλλη.
Τα στατιστικά στοιχεία, που εκδόθηκαν πρόσφατα για την ελληνική οικονομία, είναι τραγικά.
Μπορεί σήμερα να μην απασχολούν τον μέσο πολίτη, αλλά - όπως πολύ καλά ξέρουμε - ο λογαριασμός πάντα έρχεται και, δυστυχώς, όταν έρχεται, είναι λυπητερός.
* Ο κ. Νίκος Σιακαντάρης είναι Managing Partner, Andersen Tax Greece
ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/arthra/3494052/enoikia-to-streblo-sustima-tis-meiosis-40
Η ΕΝΤΥΠΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ Ε.ΣΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.